Soms herinner ik me dat mijn moeder niet eeuwig zal leven, en dat het me verplettert

Vorige week ontving ik laat op de avond een sms-bericht van een van mijn beste vrienden, Taylor. Taylor is een heethoofd met zwarte krullen die vrolijk en veerkrachtig tot op haar schouders vallen, wat ook een fantastische manier is om haar persoonlijkheid te beschrijven.

Meestal bevatten haar teksten een of andere gekke GIF, een throwback-foto, of misschien een paar Snapchat-shenanigans van haar en de kinderen met hondenoren. Ze is altijd goed voor zo'n lachje.

Dus toen ik haar naam op mijn telefoon zag pingelen, glimlachte ik en pakte hem snel op. Alleen was ik niet voorbereid op de boodschap die ik zag, en die kwam als een klap in mijn hart.

“Mijn moeder is vanavond plotseling overleden aan een zware hartaanval. Mijn broer en ik zijn dat wel het maken van afspraken . De begrafenis zal dit weekend plaatsvinden. Kom alsjeblieft als je kunt.”

Ik staarde een paar minuten naar die woorden en probeerde een antwoord te formuleren dat iets geruststellender was dan: 'Het spijt me zo.'

Maar dat was precies wat ik uiteindelijk stuurde, want als iemand zijn eigen moeder verliest, wat valt er dan nog meer te zeggen?

“Natuurlijk zal ik er zijn.”

Dit was een vrouw die naast mijn eigen moeder op de tribune zat bij voetbalwedstrijden op de middelbare school. Ze had datzelfde krullende haar, en altijd – ik bedoel altijd – had een knoop van het bandportret van haar dochter op haar shirt geplakt.

Ik herinnerde me dat Taylor en ik in de rij stonden voordat we het veld betraden, terwijl we een blik werpen op onze moeders, die fanatiek zwaaiden vanaf hun aluminium stoelen.

'Dat is mijn meid!' haar moeder zou schreeuwen.

‘Ga ze halen, schat!’ zou mijn moeder echoën.

Net zoals ze dat elke dag hadden gedaan sinds het begin van ons leven. En ook al rolden we met onze ogen onder de rand van onze hoeden, ze hielden nooit op.

Want is dat niet wat een moeder doet?

Wanneer je je eerste stappen zet. Spreek je eerste woorden. Neem je eerste tien voor een geschiedenisquiz mee naar huis. Er is een moeder. Altijd juichend, altijd trots.

Ze is je fanclub voor één vrouw, je cheerleader. De enige persoon ter wereld die het uilenkrijs van een bandconcert van de zesde klas kan horen en kan opscheppen: 'Dat is mijn baby! Ze gaat ergens heen!’

Maar zomaar werd Taylors beste vriendin ter wereld – haar vangnet – van de ene op de andere dag onder haar vandaan gerukt.

Verwoestend.

essentiële oliën voor zonnebrand

Ik ging naar de begrafenis en omhelsde mijn vriend stevig. Een paar honderd mensen kwamen hun condoleances betuigen, maar in de zee van weldoeners zag ik hoe Taylor bevroren bleef staan ​​bij de limonade, terwijl zijn ogen wezenloos door de kamer gleden, als een kind dat verdwaald is in een pretpark.

Ik kan me voorstellen dat dat precies is hoe ze zich voelde.

Het zijn momenten als deze waarin ik me herinner dat mijn eigen moeder hier niet voor altijd zal zijn, en het idee beangstigt me gewoon.

Ook al bel ik mijn moeder elke dag, stuur ik foto's en kom ik vaak op bezoek, ik weet dat ik me, als de tijd daar is, net zo verloren en gebroken zal voelen als mijn lieve vriendin.

Kun je ooit klaar zijn om afscheid te nemen van je moeder? Ik denk het niet.

Want dat is afscheid nemen van zoveel meer dan alleen een persoon.

Dat is afscheid nemen van de verse kippennoedelsoep. Naar die verlichte spookhuizen die ze elke Halloween op haar vensterbank zette. Naar de zachtheid van haar handen die je arm kietelen totdat je in slaap viel. Op het geluid van haar stem die de telefoon opneemt aan het einde van een vreselijke dag – en de troost dat ze, ongeacht wat je hebt gedaan om het te verdienen, aan jouw kant staat.

is similac gevoelig goed

Dat betekent afscheid nemen van het gevoel dat je diep van binnen nog een kind bent, en van de zekerheid dat je moeder nog steeds op deze aarde is om je vast te houden als je dat soort troost nodig hebt.

Zelfs als volwassen vrouw, getrouwd en zelf twee kinderen grootbrengend, zit er een kinderlijk hart in mij dat leeft voor de liefde en aanbidding van mijn moeder. En dat kind beeft bij de gedachte daaraan haar mama verliezen .

En het punt is, ze heeft me goed opgevoed. Ik doe dit levensding, dit volwassen ding, dit moederding. Ik kan een Thanksgiving-kalkoen koken en wat kippennoedelsoep in een bindstuk maken. Het is dus niet dat ik echt heb haar nodig meer…

Maar dat doe ik dan weer wel.

Dat doe ik, en dat zal ik altijd blijven doen.

Na de dienst benaderde ik Taylor, die bezig was de piepschuimranden van haar kopje roze limonade uit elkaar te halen.

‘Dit doet zo’n pijn,’ snoof ze, terwijl ze de mascara onder haar ogen wegveegde. ‘Weet je nog hoe mama tegen me schreeuwde vanaf de tribune? Hoe ik me vroeger zo schaamde? Ik wou dat ik dat niet had gedaan...'

‘Taylor, niet doen.’

'Het is gewoon, ik wou dat ik meer waardering had gehad en haar had verteld dat ik meer van haar hield en...'

‘Je moeder vond het geweldig. Ze hield van alle ervan.”

Taylor knikte. Een jongen met krullend hoofd liet haar been los en strekte zijn armen uit om vastgehouden te worden. Terwijl ze schepte haar zoon in haar armen glimlachte ze.

‘Je hebt gelijk,’ zei ze, en kuste het donzige hoofdje van haar zoon.

Ik stormde door de dubbele deuren van dat uitvaartcentrum naar buiten alsof ik uit de gevangenis ontsnapte. Ik pakte mijn telefoon en sprak rechtstreeks met Siri.

'Bel mama.'

Mijn oproep ging rechtstreeks naar de voicemail, dus ik vuurde een sms af.

'Hallo mama. Even inchecken. Ik hou van je.”

Ik wachtte een minuut en overwoog nog een keer te bellen toen mijn telefoon oplichtte met haar antwoord.

'Ik hou ook van jou schat.'

Ik hield de telefoon dicht bij mijn hart en huilde lelijk op die parkeerplaats. Omdat het idee om mijn moeder te verliezen vrijwel onmogelijk is. Ik kan mijn gedachten daar niet laten gaan. Mijn hart deed pijn voor Taylor, het deed pijn voor mezelf, het deed gewoon ontzettend veel pijn.

Ik wilde mijn moeder. En vandaag heb ik haar. En ik ben dankbaarder dan ooit omdat ik me nu scherp bewust ben van hoe snel dingen kunnen veranderen.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op

Deel Het Met Je Vrienden: