Ik zou dit zonder jou kunnen doen, maar ik wil niet (een brief aan mijn man)

Er waren tijden dat ik me verbitterd tegenover je voelde, vooral toen je geneeskundestudent was en ik aan het overstappen was thuisblijfmoeder zijn . Je hebt mijn strijd niet begrepen. Ik at, sliep en ademde ons kind, en voelde me verteerd en alleen.

Je had een leven buiten het ouderschap om door te gaan, en terwijl ik het mijne stopte, paste ik het jouwe toe. Een tijdlang zijn we vaak verhuisd en leefden we zonder koffers. Ooit woonden we zelfs in een eenpersoonskamer in een souterrain op Staten Island. Jarenlang bemande ik de nachtwakes en bood mijn borsten de klok rond aan als het enige consistente comfort te midden van constante onrust.

Wanneer je vrij was van je werk, haalde ik onze peuter eruit zodra hij wakker werd, zodat jij (en onze kamergenoot) konden slapen, maar niet altijd zonder wrok. Ik herinner me op een ochtend, toen ik weer naar onze plaatselijke bakkerij liep en de tijd doodde met onze kleine man eraan gehecht, mompelde ik: 'Ik kan dit allemaal zelf doen.'

Vanwege de inherente onzekerheid van het leven, heb ik de waarheid van die bewering overwogen. Ik ben nu vijf jaar een thuisblijvende moeder en heb me afgevraagd of ik het echt alleen zou kunnen overleven. Afgezien van emotioneel welzijn, zou ik zelfs in staat zijn om voor voedsel en onderdak te zorgen? Ik had nooit gedacht dat ik mezelf die vraag zou stellen, omdat ik de zelfvoorzienende vrouw was die ik dacht te zijn, maar het eerlijke antwoord is ja, het komt wel goed. Ik ben tenslotte een doorzetter, en dat is de reden waarom al dit thuisblijven in de eerste plaats moeilijk was.

Ik zou het halen, hoewel er details zouden zijn om erachter te komen. Jij bent de dromer en je bouwt ons leven op de fantasieën die je manifesteert. Jouw doktersbaan is degene die ons in staat zou stellen een leven van vrijheid en avontuur te leiden in Costa Rica. Ik heb geen visie op het leven zonder jou, en het enige idee van thuis dat ik heb is waar we ook zijn. Maar ik zou zeker niet in mijn eentje naar de jungle trekken en New Jersey ook niet. Ook al woont mijn zus daar en mis ik haar als er een dag voorbijgaat zonder gesprek, ik ben te lang in Florida geweest en ben eraan gewend geraakt om het hele jaar door op blote voeten te spelen en buiten te spelen.

rock-'n-plays

Je bent nu in je residentie en omdat je soms 26 dagen per maand en 27 uur per dag werkt, weet ik dat ik dit technisch gezien alleen kan doen. Ik pak tassen in en laad baby's als een baas. Ik maak toiletten schoon en speel tegelijkertijd verstoppertje. Ik vermom uitstapjes naar de supermarkt als uitjes voor koekjes en heb menig maaltijd met één hand bereid. Maar ondanks mijn capaciteiten, tel ik de tijd af dat je thuiskomt, niet omdat ik je zo hard nodig heb om de volgende luier te verschonen of de volgende drinkbeker te vullen, maar omdat ik je wil.

Ik heb je niet per se nodig om scooters te dragen en de jongens te vertellen wanneer het tijd is om een ​​nieuwe klimboom te zoeken tijdens familiewandelingen. Ik wil dat je mijn hand vasthoudt en tegen me praat.

Ik kan alle borden wegleggen en de ontbrekende schoen zelf vinden, maar bij jou zijn scheten grappig en smaakt koffie beter.

Ik kan de kinderen zeker alleen in slaap brengen, maar als we samen wandelen, ziet de volle maan er voller uit en ben ik geneigd hem langer te bewonderen.

Ik kan onze zoon alleen meenemen naar karate, maar als dat schattige kleine meisje op het punt staat Javins partner te worden, en een andere jongen hem helpt zijn sprongtrappen te perfectioneren, merk ik de zoetheid, maar ik giechel niet zoals ik zou doen met jou.

Ik heb je niet nodig om ouderschapsverantwoordelijkheden met mij te delen uit eerlijkheid of om te overleven, maar voor de vreugde om dat te doen. Bij jou zijn de grappige momenten grappiger, de schattige momenten schattiger en in tegenstelling tot het patroon zijn de vreselijke momenten minder. Het leven is gewoon beter met jou.

We zijn niet alleen co-ouder, we ervaren het leven samen.

We creëren en reflecteren op dezelfde realiteit, en dat verdiept op de een of andere manier de betekenis van alles. Als ik een prachtige zonsondergang zie en jij zegt: 'Kijk eens!' je valideert wat ik zie, en ineens worden de kleuren nog helderder en boeiender.

Ik heb je niet noodzakelijkerwijs nodig om praktische of wereldse redenen, maar ik wil dat je me kent. Als ik lach, weet je precies waarom. En als ik helemaal niets zeg, lees je mijn gedachten. Je houdt van mijn onzekerheden zoals je van mijn sterke punten houdt, en je begrip geeft me bevestiging van mezelf. We zijn als twee wezens uit dezelfde bron, die via elkaar meer van zichzelf kunnen zien.

Het is waar dat ik je niet nodig heb om te overleven. Ik heb je voor zoveel meer nodig.

Deel Het Met Je Vrienden: